رهبر فقط سید علی

استاد قرائتی تعریف میکرد که ما آخوندهارو خیلی سخت میشه گریاند ! اما

یکی از رزمندگان خاطره ای تعریف کرد که اشکمونو در آورد ! گفت : تو یکی

از عملیات ها که شب انجام می شد قرار بود از جای عبور کنیم که مین

گذاری شده بود … مجبور بودیم از اونجا رد بشیم چاره ای جز این نداشتیم .

گفتیم کی داوطلب میشه راه رو باز کنه تا بتونیم عبور کنیم ؟ چندتا از رزمنده

ها داوطلب شدند تا راه رو باز کنند … وقتی میخواستند راه باز کنند

میدونستند که زنده نمی مونند . چون با انفجار هر مین دست ، پا ، سر ،

بدن یک جا متلاشی میشود ! داوطلب ها پشت سر هم راه افتادن برای باز

کردن راه … صدای مین می آمد . همین زمان متوجه شدم یکی داره بر

میگرده ! گفتم شاید ترسیده ! بالاخره جان عزیزه و عزیزی جان باعث شده

برگرده… گفتم خودمو نشون ندم شاید ببینه خجالت بکشه ! بعد چند دقیقه

متوجه شدم یکی داره میره سمت محل مین گذاری شده.. رفتم سمتش

گفتم وایسا کجا میری ؟ گفت دارم میرم محل مین گذاری شده دیگه !! گفتم

تو جزو کسائ بودی که داوطلب شده بودند چرا برگشتی ؟! گفت : آخه

پوتینم نو (تازه) بود خواستم اونو در بیارم با جوراب برم و بیت المال حیف و

میل نشود . اون پوتین بمونه یکی دیگه ازش استفاده کنه…!!!