سکوت رهبری...چرا؟ (1 )
بسم الله الرحمن الرحیم
سکوت رهبری … چرا ؟ بخش اول
ماموریت اصلی رهبری در جامعه ؛ ایجاد زمینه رشد و شکوفایی اندیشه ها برای انتخاب مسیر صحیح زندگی است .
بدیهی است که اطاعت کورکورانه منجر به بی بصیرتی و عدم شکوفایی اندیشه ها خواهد شد که در طول تاریخ نتایج تلخ فراوان آن قابل مشاهده است .
پیامبر اکرم (ص) در مبارزه با شرک و بت پرستی که عامل اصلی بدبختی جامعه بود چهار مرحله را طی کرد :
در مرحله اول ، تا سه سال دعوتش مخفیانه بود ، برای افراد مستعد .
در مرحله دوم ، فقط خویشان و فامیل را به اسلام دعوت کرد .
در مرحله سوم ، دعوت خود را در سطح عموم علنی کرد اما با رویکرد “ایجابی” …
یعنی فقط مردم را به توحید و خدا پرستی و عدالت و برادری و اخلاق و … دعوت کرد اما از بت پرستی انتقادی نمیکرد …
زیرا هنوز آمادگی لازم در مردم بوجود نیامده بود …
اما در مرحله چهارم که آگاهی مردم بالا رفته بود به صراحت از بت و بت پرستی انتقاد کرده و شرک را عامل اصلی بدبختی جامعه معرفی کرده و با آن به مبارزه برخاست …
امیرالمومنین علی (ع) هم در فتنه های گوناگون ، ابتدا به شیوه های مختلف زمینه آگاهی جامعه و هدایت مخالفان را فراهم آورده و در نهایت به مبارزه می پرداختند ….
و در مقاطع حساسی چون “غصب خلافت و رهبری جامعه” وقتی عدم بصیرت و شجاعت خواص و عدم پشتیبانی مردم را دیدند ، سکوت کرده و راه مدارا را در پیش گرفتند …
البته اگر خواص به وظایف خود درست عمل کرده بودند هرگز تن به “حکمیت عمروعاصی” نمیدادند …
سایر ائمه معصومین علیهم السلام هم همینگونه عمل کردند :
هدف ، رشد و آگاهی مردم و انتخاب اختیاری توحید و عدالت و ارزشهای والای انسانی و امامت اسلامی ( نه خلافت انحرافی ) بود …
و لذا گاهی سکوت میکردند … گاهی به کنایه مطالب را می گفتند …
جاهایی تقیه میکردند …
جایی هم که لازم بود فریاد زده و دعوت به قیام میکردند …
